Waar is de tijd gebleven?

Na het weekend was het tijd om therapie te geven aan de schattige kindjes in het Medical center.
Woensdag begon de dag een beetje raar, want mijn eerste patiëntje kwam niet en de tweede was te laat. Vervolgens meldde mijn eerste patiëntje zich terwijl mijn derde wel op tijd aanwezige patiëntje zich ook meldde. Sri Lankanen en klok kijken... dat gaat gewoon weg niet samen. Maar oké, dan ga ik even schuiven in het rooster. Na de aanpassingen liep alles zo als (nieuw) gepland. Voor ik het wist was het al pauze. Zo snel gaat de tijd, dat het gewoon niet meer leuk is. Na de lunch was het weer iets beter geworden, waardoor we het zwembad in konden. Na een stuk of acht patiëntjes keken Pam en ik elkaar aan van, waar zijn de volgende patiënten. Toen we een blik op de klok wierpen wisten we genoeg, het was gewoon al weer voorbij. Waar is de tijd gebleven?
Al snel kwamen de ukkie pukkies van het weeshuis aan voor de zwemles. Die lieve gezichtjes die zenuwachtig naar je kijken en niet kunnen stil staan, omdat ze zo graag willen beginnen. Na een water-spettergevecht in het zwembad waren ze helemaal los. Ook nu was de tijd te snel voorbij. Na de ukkies kwamen er twee groepen. Pamela deed de jongeren kinderen en ik de jongens die ik al eerder had gehad. Dat zijn echt een stel zwemmende apen. Ze springen, plonzen, spartelen, zinken over al naar toe. (Auntie, zoals me noemen) heeft ogen in de voor, achterkant en van opzij nodig om met deze zwemmende apen te kunnen zwemmen. Na de zwemles ben ik lekker onder een warm douche gesprongen.
S' avonds zoals elke woensdag avond gingen we bij Alfi en Sharmoni eten. Vandaag hadden we ook nog is bezoek, de neef van Alfi was op visite met zijn vrouw. We hebben veel gepraat en gelachen. Deze mensen wonen in Afrika en die vrouw spreekt Afrikaans. Even vergeten dat ze dus ook worden van het Nederlands er uit kan halen. Oeps.. hihihi.

Donderdag was al weer de laatste dag van deze zware lange werk week in het Medical center(grapje) . Vandaag waren zo waar alle patiënten er, die bij mij waren ingeroosterd. Soms nog wel 5 a 10 minuten te laat, maar dat is te verwachten. Na gevoetbald, oefeningen, tekenen, schilderen en nog veel meer met mijn patiënten te hebben gedaan, was de ochtend helaas al weer om.
In de middag was het weer niet zo als gisteren opgeknapt en daardoor konden we vandaag niet het zwembad in. Nu, maar een alternatief verzinnen dan. Omdat het Seline's laatsten dag was, wilden ze graag met de kinderen op de foto en de gekochte Jam bunns uitdelen (groot gesuikerd broodje met een mini beetje jam erin, waar je dan ook echt naar op zoek moet als je het eet.) Natuurlijk willen wij hier wel bij helpen. Na alle kinderen uit HOH smikkelend en plezier te zien hebbend is je dag weer helemaal goed, als die al niet goed was. Na nog een groepsfoto met alle kinderen uit het weeshuis was het tijd voor een lekkere warme douche. Alleen was hij vandaag niet warm en ja ik was niet vergeten om de warmwater knop om te zetten. Na een snelle koude douche heb ik me warm aangekleed, aangezien het weer er niet beter op was geworden. S' avonds gingen we bij Alfi en Sharmoni eten, omdat het Seline's laatste avond was. Wat hadden ze het mooi versierd met kaarsjes en bloemetjes op tafel. Ze hadden een super mooie brief voor der geschreven en ze kreeg nog een award voor alles wat ze hier had gedaan en betekent. Na een super gezellige avond, was het tijd om lekker mijn bedje op te zoeken.