Traantje wegpinken
Door: Regina
Blijf op de hoogte en volg Regina
29 Juli 2013 | Sri Lanka, Padeniya
Maandag 29 Juli:
Ondanks dat de wekker vroeg ging, kon ik makkelijk mijn bed uit. Een yoghurt met fruit en extra vezelzakje van Pam was ik klaar voor de reis naar Dodamwela. Zo zaten we s'ochtend in de bus naar Kandy en in Kandy pakte we bus KS 699 naar Dodamwela. In de bus hebben Pam en ik een brief geschreven over de school en of we het geschikt plek vinden als stageplek voor onze opleiding. Natuurlijk stond er in de brief heel veel bedankjes voor de principale, de docenten en de kinderen. In de tweede bus van Kandy naar Dodamwela kwamen we de jongens al tegen van de doven en blinden school, waar we even mee hebben staan praten. Nou ja praten, was het ook weer niet, want ze kunnen ons niet horen en praten kunnen ze niet echt. Gecommuniceerd met handen en voeten is een betere omschrijving . Aangekomen bij school, stonden alle docenten midden op het plein met elkaar aan het overleggen. Pam en ik keken elkaar raar aan, kunnen we ze nou wel of niet storen, het zag er zo serieus uit. We hebben na wat overleg maar besloten om even met de kinderen te spelen, want Engels kunnen ze niet goed en de hele vergadering/overleg gaat in het Singalees en laat dat nou net een taal zijn die wij nog steeds niet goed onder de knie hebben.
Na dat de docenten klaar waren met het overleg was het thee-tijd. Na een kopje thee, hebben we gevraagd of we met de jongens mochten cricketen. De jongens vonden het super leuk en trokken ons enthousiast mee naar een grasveld in de buurt. Je zag de gezichten de ogen straalde toen ze de spelregels in gebarentaal aan ons uitlegden. Het was zo leuk om te doen, na eerst wat geklungel van onze kant en wat gelach vanaf hun kant kant, kregen nog wat tips over de manier van slaan. Het hielp dat we gisteravond bij een cricketwedstrijd aanwezig waren en de spelregels dus een beetje wisten.
Iedereen had plezier en was aan het zweten. De kinderen zijn er echt goed in en slaan die bal een heel eind in de lucht. Zo nu en dan belandde de bal in een klein slootje en ging er weer 1 hem voorzichtig pakken.
Hoe mooi is het dat je van deze jongens dit spel mag leren en samen met hun de nationale sport mag beoefenen. Iedereen is gelijk en de jongens lijken tijdens het spelen van cricket even alles te vergeten en alleen nog maar bezig zijn met dit leuke spel. Fanatiek zijn ze ook, ondanks dat ze niet kunnen praten, komt er af en toe een geluid/geschreeuw uit met een enorm fanatiek/boos/blij/verdrietig gezicht. Één van de jongens was zo fanatiek dat die uit zijn broek scheurden. Dan voel je toch wel een beetje schuldig, gelukkig kon hij er zelf om lachen en ging terug naar de school om een leenbroek aan te doen. We besloten met ze alle terug te gaan voor een kopje thee.
We hebben daarna met zijn alle nog wat spelletjes gedaan, iedereen van jong tot oud had plezier. Dan besef je dat het laatste uur is aangebroken met deze lieve kinderen. Ondanks hun beperking, doen ze alles, hebben smile van oor tot oor. Ze proberen en leren wat ze kunnen en dan te bedenken, dat hier geen speciaal onderwijs is voor deze kinderen, ze moeten hetzelfde als alle andere kinderen en worden soms niet eens geaccepteerd door de buren en hun dorp. Respect voor deze kinderen hier in 'the middle of nowhere'.
Na verschillende groepsfoto's en afscheid te hebben genomen van de guppen, de meiden en de jongens gingen ze naar huis. Met een laatste lach op het netvlies en een laatste keer zwaaien draaiden ze zich om en liepen naar de bus. Wij draaide ons om en ik moest een traantje wegpinken terwijl we naar onze lunch toeliepen. Na de lunch gingen we met de principale om de tafel om de brief te bespreken. Ze had een lieve brief aan ons geschreven met allemaal lieve woorden. Na afscheid te hebben genomen en weer traantje te hebben weggepinkt zijn naar de bushalte gelopen.
Wat was het toch een bijzondere ervaring op dit doven en blinden instituut. Niet jezelf duidelijk kunnen maken met woorden, maar alles met gebaren moeten doen. Iets wat aan het begin zo moeilijk was en nu zo vanzelf gaat. Wat ga ik de kinderen missen, de lesjes gebarentaal die ik kreeg van de guppen, de grapjes die ouderen maakte door mij een verkeerd gebaar aan te leren, de bekkies die glunderen bij het leren van een nieuw sportspel(eitje leggen, hinkelokken, fopbal, lijnenspel), de gezichten van de kinderen en de docenten toen ik in de boom klom en ga zomaar door.
Een meneer vertelde dat we de bus net hadden gemist en bood ons aan naar Kandy te brengen. Pamela schoot meteen in de stress. Maakte stiekem een foto van het nummerbord en wist niet zo goed wat te doen. Ik daarin tegen was heel makkelijk, waarom eerst lang wachten en dan in een drukke bus, als we nu heerlijk met een auto kunnen worden gebracht. De auto heeft een kruis en na een kort praatje met de aardige behulpzame man, kom ik er achter dat iets van arts is. Dit hielp Pam in haar besluit en stapte de auto in. In de auto vroeg ik aan Pam wat ze van plan was met de foto en zei niks, is voor geval van nood. Zo haalde we de schouders op en hadden we een gezellige autorit naar Kandy.
Alleen bracht de lieve meneer ons niet naar het busstation, maar naar bushalte aan het begin van Kandy in wat armer gedeelte. Hier zagen we koe met horens voor een kar met allemaal houten blokken. Oke, hup naar bushalte en daar de eerst volgende bus naar het busstation bij de 'clocktower'.
Bij de 'clocktower'bus 654 gepakt naar digana. in de bus was ik in gedachten door bij het doven en blinden instituut en ben toen samen met Pam vergeten uit te stappen bij onze halte in Digana. We waren twee haltes te ver, dus werd het de bus weer terug nemen naar Digana. Eenmaal aangekomen in Digana even boodschappen gedaan bij de foodcity en ons favoriete groenten stalletje. Na alles te hebben ingeslagen zijn we met de tuktuk naar huis gegaan.
Eenmaal thuis staat er een welkomstcomité klaar in de badkamer en keuken! Na de badkamer te hebben ontmiert en de prullenbak van tig maden te hebben ontdaan. Stond de volgende verrassing al weer voor ons klaar. Namelijk de soeppan met een restje soep van drie dagen geleden die we vergeten waren met als gevolg: schimmel in de pan oeps... Wat is het volgende?
Na deze hele vieze klus kriebelde mijn hele lichaam en ben even gaan douchen. Na weer fris en fruitig te zijn, ben ik gaan spelen met de kinderen van HOH in de speeltuin. Toen ze moesten eten, zijn wij ook gaan koken.
En nu zit ik hier op de veranda, met een windje door mijn haren, geluid van krekels, apen en weet ik wat om mij heen, de belevenissen van vandaag op te schrijven.
Liefs
Ondanks dat de wekker vroeg ging, kon ik makkelijk mijn bed uit. Een yoghurt met fruit en extra vezelzakje van Pam was ik klaar voor de reis naar Dodamwela. Zo zaten we s'ochtend in de bus naar Kandy en in Kandy pakte we bus KS 699 naar Dodamwela. In de bus hebben Pam en ik een brief geschreven over de school en of we het geschikt plek vinden als stageplek voor onze opleiding. Natuurlijk stond er in de brief heel veel bedankjes voor de principale, de docenten en de kinderen. In de tweede bus van Kandy naar Dodamwela kwamen we de jongens al tegen van de doven en blinden school, waar we even mee hebben staan praten. Nou ja praten, was het ook weer niet, want ze kunnen ons niet horen en praten kunnen ze niet echt. Gecommuniceerd met handen en voeten is een betere omschrijving . Aangekomen bij school, stonden alle docenten midden op het plein met elkaar aan het overleggen. Pam en ik keken elkaar raar aan, kunnen we ze nou wel of niet storen, het zag er zo serieus uit. We hebben na wat overleg maar besloten om even met de kinderen te spelen, want Engels kunnen ze niet goed en de hele vergadering/overleg gaat in het Singalees en laat dat nou net een taal zijn die wij nog steeds niet goed onder de knie hebben.
Na dat de docenten klaar waren met het overleg was het thee-tijd. Na een kopje thee, hebben we gevraagd of we met de jongens mochten cricketen. De jongens vonden het super leuk en trokken ons enthousiast mee naar een grasveld in de buurt. Je zag de gezichten de ogen straalde toen ze de spelregels in gebarentaal aan ons uitlegden. Het was zo leuk om te doen, na eerst wat geklungel van onze kant en wat gelach vanaf hun kant kant, kregen nog wat tips over de manier van slaan. Het hielp dat we gisteravond bij een cricketwedstrijd aanwezig waren en de spelregels dus een beetje wisten.
Iedereen had plezier en was aan het zweten. De kinderen zijn er echt goed in en slaan die bal een heel eind in de lucht. Zo nu en dan belandde de bal in een klein slootje en ging er weer 1 hem voorzichtig pakken.
Hoe mooi is het dat je van deze jongens dit spel mag leren en samen met hun de nationale sport mag beoefenen. Iedereen is gelijk en de jongens lijken tijdens het spelen van cricket even alles te vergeten en alleen nog maar bezig zijn met dit leuke spel. Fanatiek zijn ze ook, ondanks dat ze niet kunnen praten, komt er af en toe een geluid/geschreeuw uit met een enorm fanatiek/boos/blij/verdrietig gezicht. Één van de jongens was zo fanatiek dat die uit zijn broek scheurden. Dan voel je toch wel een beetje schuldig, gelukkig kon hij er zelf om lachen en ging terug naar de school om een leenbroek aan te doen. We besloten met ze alle terug te gaan voor een kopje thee.
We hebben daarna met zijn alle nog wat spelletjes gedaan, iedereen van jong tot oud had plezier. Dan besef je dat het laatste uur is aangebroken met deze lieve kinderen. Ondanks hun beperking, doen ze alles, hebben smile van oor tot oor. Ze proberen en leren wat ze kunnen en dan te bedenken, dat hier geen speciaal onderwijs is voor deze kinderen, ze moeten hetzelfde als alle andere kinderen en worden soms niet eens geaccepteerd door de buren en hun dorp. Respect voor deze kinderen hier in 'the middle of nowhere'.
Na verschillende groepsfoto's en afscheid te hebben genomen van de guppen, de meiden en de jongens gingen ze naar huis. Met een laatste lach op het netvlies en een laatste keer zwaaien draaiden ze zich om en liepen naar de bus. Wij draaide ons om en ik moest een traantje wegpinken terwijl we naar onze lunch toeliepen. Na de lunch gingen we met de principale om de tafel om de brief te bespreken. Ze had een lieve brief aan ons geschreven met allemaal lieve woorden. Na afscheid te hebben genomen en weer traantje te hebben weggepinkt zijn naar de bushalte gelopen.
Wat was het toch een bijzondere ervaring op dit doven en blinden instituut. Niet jezelf duidelijk kunnen maken met woorden, maar alles met gebaren moeten doen. Iets wat aan het begin zo moeilijk was en nu zo vanzelf gaat. Wat ga ik de kinderen missen, de lesjes gebarentaal die ik kreeg van de guppen, de grapjes die ouderen maakte door mij een verkeerd gebaar aan te leren, de bekkies die glunderen bij het leren van een nieuw sportspel(eitje leggen, hinkelokken, fopbal, lijnenspel), de gezichten van de kinderen en de docenten toen ik in de boom klom en ga zomaar door.
Een meneer vertelde dat we de bus net hadden gemist en bood ons aan naar Kandy te brengen. Pamela schoot meteen in de stress. Maakte stiekem een foto van het nummerbord en wist niet zo goed wat te doen. Ik daarin tegen was heel makkelijk, waarom eerst lang wachten en dan in een drukke bus, als we nu heerlijk met een auto kunnen worden gebracht. De auto heeft een kruis en na een kort praatje met de aardige behulpzame man, kom ik er achter dat iets van arts is. Dit hielp Pam in haar besluit en stapte de auto in. In de auto vroeg ik aan Pam wat ze van plan was met de foto en zei niks, is voor geval van nood. Zo haalde we de schouders op en hadden we een gezellige autorit naar Kandy.
Alleen bracht de lieve meneer ons niet naar het busstation, maar naar bushalte aan het begin van Kandy in wat armer gedeelte. Hier zagen we koe met horens voor een kar met allemaal houten blokken. Oke, hup naar bushalte en daar de eerst volgende bus naar het busstation bij de 'clocktower'.
Bij de 'clocktower'bus 654 gepakt naar digana. in de bus was ik in gedachten door bij het doven en blinden instituut en ben toen samen met Pam vergeten uit te stappen bij onze halte in Digana. We waren twee haltes te ver, dus werd het de bus weer terug nemen naar Digana. Eenmaal aangekomen in Digana even boodschappen gedaan bij de foodcity en ons favoriete groenten stalletje. Na alles te hebben ingeslagen zijn we met de tuktuk naar huis gegaan.
Eenmaal thuis staat er een welkomstcomité klaar in de badkamer en keuken! Na de badkamer te hebben ontmiert en de prullenbak van tig maden te hebben ontdaan. Stond de volgende verrassing al weer voor ons klaar. Namelijk de soeppan met een restje soep van drie dagen geleden die we vergeten waren met als gevolg: schimmel in de pan oeps... Wat is het volgende?
Na deze hele vieze klus kriebelde mijn hele lichaam en ben even gaan douchen. Na weer fris en fruitig te zijn, ben ik gaan spelen met de kinderen van HOH in de speeltuin. Toen ze moesten eten, zijn wij ook gaan koken.
En nu zit ik hier op de veranda, met een windje door mijn haren, geluid van krekels, apen en weet ik wat om mij heen, de belevenissen van vandaag op te schrijven.
Liefs
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
