Een lange rit naar de grens

Van khao sok ben ik naar surathani gegaan om daar de nachttrein te nemen. De bus liet opzich wachten en dan bedoel ik niet 5 minuten, maar 3 uur. Daarnaast was er niks op mij heen en kon ik kiezen om staand te wachten of zittend op een steen. Na een stenen-reed verder zat ik in de bus. De buschauffeur zei dat ik op het station in surathani was, dus stapte ik uit. Verbaasd keek ik om mij heen, want ik zag toch echt geen station. De eerste beste die ik tegen kwam vroeg ik waar het station was. Bij het zien van zijn gezicht wist ik  al genoeg, het station was nog 45 min lopen zonder backpack op je rug. De meneer heeft mijn gezicht ook gezien bij het horen van het antwoord, want voor ik het  kon vragen of er een tuktuk was in de buurt, zei hij ik breng je wel even. Hij wilde het gratis doen, want dat was goed voor zijn karma. Deze thaise boedist sprak gebrekkig engels en zag me na het ritje naar het station als een vriend. Zo wilde hij graag me nummer. Nou dat gaat mij een beetje snel en was een fakenummer zo verzonnen. Na hem gezegd te hebben dat bellen achterlijk duur is van Thailand naar Nederland en hij dat geld beter ergens anders aan kon besteden, heb ik hem vriendelijk bedankt en gedag gezegd. Gelukkig had de nachttrein nog een plekje voor mij in één van de bovenste bedjes in stapelbed. Schuddend en met mijn dagrugzak als een teddybeer op mijn buik probeerde ik te slapen. Al gauw kwam ik er achter dat het licht niet uit ging en ik een oogmasker en oordoppen nodig had en toen ging het snel. Toen ik mijn ogen opende was ik nog, maar 1.5 uur verwijderd van Bangkok.
In  Bangkok werd ik heel snel wakker. Zo ging ik van het rustige prachtige khao sok naar een stad wat nooit slaapt. Onvoorbereid begon ik aan Bangkok en zo eindigde ik in een hostel vlakbij khoasan road. In de middag heb ik wat rond gelopen en de hordes mensen aanschouwd om 's avonds terug te komen. Het is een drukte van belang en overal staan karretjes waar je eten kan krijgen, ook de beroemde insectenkarren. Die ik maar heb overgeslagen en inplaats daarvan een heerlijke pad thai heb gekocht.
Ik kom terug naar deze grote stad om de toerist uithangen. Nu was het niets meer dan een stopover op mijn reis naar Cambodja.

De wekker ging heel vroeg(4.00 uur) de reis naar de grens van cambodja ging beginnen. Ik kwam op tijd aan in het station om een kaartje te kopen. Eenmaal in de trein ontmoette ik iemand uit Brazilië, die de 6 uur durende treinrit heeft geslapen of aan het klagen was dat hij een houtenkont had. Ik genoot van het uitzicht en de plattelandsleven in het oosten van Thailand en de lokale bevolking in de trein. Eenmaal in Aranyaprathet heb de tuktuk genomen naar de grens bij Poipet. De stempels waren zo gezet tot mijn verbazing en heb ik niks gemerkt van alle scams waar ze je op internet zo bang voor maken. Samen met twee Engelsen heb ik een taxi gedeeld naar Siem Reap. Waar ik altijd dacht dat een taxi je naar de plek van bestemming bracht, denken ze daar hier heel anders over. Zo belandde ik op een soort van tuktuk plaats, waar je een tuktuk kon regelen naar je hostel, dit natuurlijk wel tegenbetaling. Dan maar betalen en hup naar het adres wat Pam mij door had gestuurd. Eenmaal bij het hostel zat Pam en David al op mij te wachten. Na dikke knuffel was het tijd om in te checken. De avond bestond uit onze verhalen en avonturen aan elkaar vertellen om daarna lekker te gaan slapen