Mingalaba Myanmar

Zittend op een scooter kom ik vanuit Mae Sot aan bij de friendship bridge. Een lange brug met een mooie symbolische naam, maar die vooral bekend staat als de grensovergang naar het land waar ik al zo lang naar uit kijk; Myanmar. Ik loop over de brug en zie onder mij het tafereel van kleine bootjes die mensen aan de oevers droppen van zowel Thailand als Myanmar. Officieel een illegale bezigheid, maar hier de normaalste zaak van de dag. Niemand zegt er wat van, als mensen zonder toestemming de rivier die van niemand is passeren en aankomen in een ander land. Genietend en onder de indruk loop ik over de brug en loop ik letterlijk en figuurlijk terug in de tijd.
In de drukte van de straten van Myawaddy manoeuvreer ik me met een lach op mijn gezicht naar de taxistand plaats. Onderweg staan mensen in de rij bij de verschillende banken, allen met stapeltjes Kyatt (biljetten) in de handen.
We rijden met onze jeep door de straten van Myanmar. Ik staar naar buiten en mijn ogen, neus en oren vechten om wat ze zien, ruiken en horen. Het straatleven in Myanmar is inspirerend, kleurrijk, wonderlijk, verdrietig en prachtig tegelijk. Dit is één van die landen op aarde waar je zo graag non stop een camera bij je draagt. De straatbeelden zijn zo onbeschrijfbaar levendig dat je hier het liefst uren stil zou staan om alles vast te kunnen leggen.
Achter ons vormen zich grote wolken stof en zand terwijl we over de slingerende wegen rijden naar Hpa An. Vogels op trillende stroomkabels kwetteren vrolijk verder terwijl onder hen een os op zoek is naar voedsel bij de bij elkaar geraapte huizen van hout, takken, bomen, bladeren en bamboe en als je het beter voor elkaar hebt van golfplaten. Het is een liefdevol thuis voor de stralende familie die naar me lacht. Een wirwar van mens en dier krioelt tussen het leven dat zich letterlijk op straat bevindt; zakken rijst, bedden, houten palen, plastic, overvolle bussen, tempels en pagoda’s op elke hoek van de straat, houten karren getrokken door ossen, brandend vuur, politie mannen die de taxi’s met toeristen doen stoppen voor geld en ontelbare monniken. Rood zand vermengt zich met de bloemrijke en vrolijke longi’s(rokken) en een helderblauwe lucht. De warmte, de liefde, de schoonheid, de chaos en armoede vouwt zich als een warme deken om me heen. Ze hebben me gevangen en ik geef me over en geniet van wat ik zie en ervaar Het voelt als Azië, het Azië waar ik sinds de start van mijn reis op wacht. Alles is hier zo anders namelijk.
Terwijl we verder rijden naar Hpa An zakt de wolk zand achter ons neer als een doorzichtige deken over het levendige straatbeeld, voor mij zo intrigerend, voor het zand de orde van de dag.