Het sprookje van Ella

En er is al weer een week voor voorbij. Deze week bestond uit therapie geven in het Medical center, reisje voor niks naar de doven en blindenschool, wassen, pannenkoeken party en vooral weer genieten. Veel zwembad therapieën in de middaggen gingen deze week niet door vanwege het slechte weer. Daarom hebben we de tijd benut met het wassen van onze kleren. Je zou zeggen dat is zo gepiept, want zo veel kleren hebben we niet mee kunnen nemen, maar niks is minder waar. Wassen gaat hier als volgt: Kleding in de wasmachine stoppen,douchekop er in hangen, warm water schakelaar om zetten(wil ik nog wel is vergeten), zeep er in doen, aanzetten, na de zoom knop omzetten zo dat het water er uitloopt, weer knop omzetten zo dat het water van de douchekop er in blijft, douchekop erin hangen, aanzetten, water er uitlaten lopen, in de droger doen en dan eindelijk ophangen om echt te drogen. Na deze 4 dagen was het weer tijd voor weekend. En zo als jullie weten betekent het weekend reizen!
Zaterdag vertrokken we naar het treinstation van Kandy, want we gaan vandaag voor het eerst met de trein in dit land. We gingen volgens de boeken de mooiste treinreis binnen Sri Lanka maken en dat is van Kandy naar Badulla. Nadat we na de ticket check het perron op liepen, waren we helemaal verbaasd hoe veel blanken er hier waren. Een beetje onwennig gingen we dan tussen alle toeristen staan. Al snel werden we door de conductrice door verwijzen naar de achterkant van het perron, want daar was de eerste klas. Eenmaal binnen kwamen we in iets luxere versie van de ns studentenklasse(2de klas). Nadat ik naast een Sri Lankaanse meneer mijn spulletjes had uitgestald voor de zeven uur die er aanzaten te komen, was ik er klaar voor. Maar toen ik naast me keek en de trein nog niet eens aan het rijden was, was deze meneer al onderweg in de trein naar dromenland. Tja gezelligheid weer op en top. Toen we wegreden en het schattige witte perron van Kandy achter ons lieten werd het uitzicht met de kilometer mooier en mooier.
Na een half uur ben ik maar is over de Sri Lankaan heen geklommen om de trein te inspecteren. Tot mijn verbazing stonden de deuren open en hingen er mensen buiten de trein. Oké wijs, dat wil ik ook buiten de trein hangen. Dus zo gezegd, zo gedaan en heb ik me aangepast aan de cultuur. Heerlijk om met je hoofd buiten de trein te hangen en van het uitzicht te genieten. Op den duur kwam Pam erbij, dus zijn we samen in de deuropening gaan zitten met onze benen naar buiten. Laat de Nederlandse conducteurs,het maar niet zien. Hihi. Na dat ik mijn nieuwe stekkie had gevonden in de trein met een stuk meer gezelligheid ben ik net als een echter toerist foto's gaan maken. Van de slopen wijken naar de bossen, van de bossen de jungle in, van de jungle de bergen, en van de bergen naar de theeplantages en van de theeplantages naar de rijstvelden en weer terug. Het Was echt sprookjesachtig gewoon. Ik misten alleen nog de elfjes en de trollen van de droomvlucht in het landschap. Aangekomen bij Ella zijn we uitgestapt en zijn we naar het centrum van het dorpje gelopen. Dit is het eerste dorpje wat er niet vervallen, blokkendoos en vies er uitziet. Hier waren terrasjes en leuke winkeltjes en dat allemaal met op de achtergrond de bergen. Hier kreeg het sprookjesboek dan ook een nieuwhoofdstuk: Het sprookje van Ella.
Er waren eens 3 meiden die met de trein naar Ella gekomen waren en de rest wat hun daar beleefde gaan jullie nu horen.. Ze hadden zo als ieder normaal mens honger gekregen, dus besloten ze om op het één na gezelligste terrasje te gaan zitten. De leukste was namelijk vol. Ze bestelde het inmiddels bijna standaard lunch recept een verse mixed fruit juice withouten the papaja and a chicken sandwich. Na lang wachten kwam onze juice er aan en na een slok wist ik genoeg. Dit was de meest vieze mixed fruit juice die ik ooit had gehad. Deze heb ik dan ook netjes weer terug gegeven aan de ober en hem verteld dat dit geen vers sapje Is. Door hem in de gaten te houden kwamen we er achter dat het water met melkpoeder was en klein beetje mangosap. Nu nog de chicken sandwich... En die verdiende de naam chicken niet. Pamela heeft toen nog even aardig maar streng de meneer er op gewezen hoe slecht het was. Je zou verwachten als mensen niet echt lovend zijn over je restaurantje dat je dan haast maakt als ze de rekening vragen. Hier doen ze dat niet, na lang wachten hadden we besloten om dan maar zonder rekening weg te gaan als ze niet binnen 5 min de rekening komen brengen. Het is graag of helemaal niet. En ja hoor daar kwam hij. Service charge vonden we niet verdient dus ook niet betaald net als die vieze smooties niet. Hierna zijn we een hotelletje gaan opzoeken. Na alles te hebben gedumpt zijn we wandelingetje gaan maken door het dorpje, daar belandden we al snel op het terras en nu bij de gezelligste. Met een lekkere cocktail in de hand genoten van de ondergaande zon. Vervolgens hebben we daar onze hele avond doorgebracht. Min puntje, er was halverwege de avond een power cut en daar gingen de gezelligheid. Hallo tl lampen. Na lekker avondje zijn we ons bedje ingekropen.
De volgende ochtend werd ik wakker met Jolanda en haar avonturen van de afgelopen paar uur. Geniaal, ik aan me ontbijt en zij op een after party. Na de vrolijke verhalen van jo, kon ik alleen nog maar aan me rug denken. Voor de beste bedden hoef je niet naar Sri Lanka te gaan. Wat vullis bedden zijn dat, ik heb op nog geen 1 normaal bed hier geslapen. Na mij aan te hebben gekleed was het tijd voor het ontbijt. Alles behalve onze kamer deur was dicht. Hoe komen wij van dit terrein af was dan ook de volgende vraag we ons mee bezig gingen houden. Na de verschillende opties te hebben doorgenomen, zijn we tot een plan van aanpak gekomen. Over het hek klimmen, want heel hard gillen leek ons geen goede optie. Terwijl we de eerste moves deden van ons plan, werden we geroepen. Via smalle steegjes werden we bevrijd van ons hotel. Na een top ananas rotti en een kopje sterke thee verder, was het tijd om te kijken of we het hotel al weer via de normale in en uitgang naar binnen konden. Gelukkig kon dit, spullen gepakt en uit checken dan maar. Terwijl we naar beneden liepen hadden we besloten dat we de prijs die we hadden afgesproken niet een reële prijs vonden. Dus klagen over ons bed en het geld geven wat we er wel voor over hadden. Dag slecht bed hotel.
Nu het hotel gedag te hebben gezegd hebben we de Tuk-tuk gepakt naar een theefabriek. Bleek dat alle toeristische theefabrieken op zondag dicht waren. Oké en wat nu. Toen zei de tuk-tuk chauffeur er is er wel één, maar dat is 40 min heen en 40min terug. Oké prima, breng ons maar. We reden op smalle bergpaden met alweer prachtig uitzicht omhoog naar de fabriek. Onderweg zagen we de mensen werken op de theeplantages en sjouwen met zware zakken thee aan hun hoofd. Eenmaal boven stond daar een oude witte fabriek. Binnen werden de nodige telefoontjes gepleegd en uiteindelijk mochten we gratis naar binnen, omdat we zo goed werk deden hier in Sri. Echt leuk om te zien hoe van een blaadje thee echte drinkbare thee wordt gemaakt. Halvewege de rondleiding werden we gehaald om de trots van Ella te bewonderen, namelijk een loep die de trein aflegt. Heel bijzonder, is niet meer dan een scherpe bocht. Na dat de rondleiding was hervat en nog meer leuke thee weetjes te weten zijn gekomen, kregen we een klein zakje thee mee. De fabriek waar wij zijn geweest is één van de fabrieken die thee levert aan het merk lipton tea. Terwijl je daar loopt lijkt het of de tijd gewoon simpel weg heeft stil gestaan. Zo rustig, zo onwerkelijk, zo sprookjesachtig.(behalve voor de mensen die er werken dan) Dat is echte de beste omschrijving voor deze streek.
Teruggekomen in Ella hebben we een smoothie gedronken bij dezelfde tent als gisteravond met de naam chill en chill was het zeker weer. Na afscheid te hebben genomen van dit leuke plaatsje hebben we onze reis vervolgd naar Haptulle.