Daar ga ik

Na heel veel lieve woorden en cadeautjes was tijd om gedag te zeggen. Gedag zeggen is toch echt veel makkelijker gezegd, dan gedaan. De twee dagen na het feestje stond in het teken van mijn backpack inpakken, mijn doelstelling van 10kg halen en samen met papa,mama & Nathalie naar leuven te gaan. Tenminste dat was mijn planning. In werkelijkheid liep deze planning heel anders. Zo belandde Nathalie met een acute blindedarm ontsteking in het ziekenhuis en is toen geopereerd. De volgende dag mocht ze gelukkig weer naar huis (met een pijnlijke buik van de operatie). Om deze rede hebben Nathalie en ik thuis afscheid genomen onder het genot van een lekker Chineesje en kwam ik erachter hoe goed Nathalie is in mooie teksten schrijven die je aan het huilen maken. Na heel wat tranen was het s'avonds tijd om in de auto te stappen met papa en mama om naar Leuven te gaan. Toen pas realiseerde ik pas echt wat ik ga doen en hoe lang het eigenlijk is. Eenmaal in Leuven zijn we gezellig gaan borrelen om daarna lekker naar bed te gaan op ons knusse kamertje. Mama vond het nog kleiner dan een studente kamer en mij deed het denken aan het etappe hotel in Parijs.
En zo gaat de weker heel erg vroeg en gaat dit grote avontuur beginnen. Aangekomen op Brussel airport kwam het moment daar of ik mijn doelstelling van 10kg had gehaald. Ik dacht thuis dat ik hem had gehaald. Nouja Alleen mijn backpack dan, daar moet mijn dagrugzak (handbagage) nog bij van 4 kg. Zo was de weegschaal naar mening stuk op het vliegveld want mijn backpack was opeens 12.5kg en mijn dagrugzak 6 kg. Dus ja, aan wie zal het liggen? Aan mij of het vliegveld..... ;) Na deze iets wat teleurstelling hebben we nog ff bakkie thee gedaan en daar waren de tranen weer. Na de vele tranen en knuffels zijn we naar de douane gelopen. Net voor de douane is er nog meer geknuffeld en gehuild en daar was het moment waar ik meest tegen op zag deze reis. Weglopen van papa en mama en alleen door de douane gaan met het (grote) onbekende avontuur voor mij. De vrouw van de douane lachte me al te tegemoet, terwijl ik al snikkend naar haar toe strompelde. Na wat bemoedigde woorden dat het zo meteen beter gaat, ik echt niet de enige was die zo bij haar komt en mijn paspoort was gecheckt liep ik door. Ik keek nog 1x achterom en zwaaide en ben toen naar het toilet gegaan om ff keihard te huilen en me daarna op te frissen. Gelukkig was daar ook Pam aan de telefoon om mij op te beuren. Toen was ik echt klaar voor dit avontuur.
Tot 5 min voor vertrek van het vliegtuig naar Istanbul dacht ik van yes 3 stoelen voor mij alleen. Tot dat er twee dikke mensen het vliegtuig in kwamen lopen en op de stoelen naast mij gingen zitten. De mevrouw paste niet goed in haar stoel, dus deed de armleuning omhoog om ook een stuk van mijn stoel in beslag te nemen. Ik in mijn beste Engels vertellen dat ik die armleuning toch echt liever naar beneden wilden. Maar mevrouw in kwestie kon geen Engels... Zucht en meneer trouwens ook niet. Adem in en adem uit. Het is een korte vlucht en een goede oefening voor Azië. Tijdens de vlucht bleek de mevrouw ook nog een emotioneel wrak te zijn, want ze heeft in vier uur tijd gehuild,gelachen, geschreeuwd met toch echt een boze ondertoon naar meneer om vervolgens het laatste half uur te gaan slapen en te snurken.

Gelukkig scheen het zonnetje in Istanbul en was ik snel door de douane heen. Eerste stop was een toeristenoffice waar ik een soort van ov-chipkaart heb gekocht om de stad te doorkruisen. Bij het kijken op het bord hoe de metrolijnen liepen vroeg een meneer waar ik heen moest. Het enige wat ie na mijn bestemming zei was follow en hurry. Hup de metro in en voor ik wist liep ik in het centrum. Wauw wat is het mooi hier en wat een prachtige bouwwerken zijn de aya Sofia en de blauwe moskee. Helaas kon ik niet de blauwe moskee in verband met gebedstijd. Ook toen ik het later voor een tweede keer probeerde was het gebedstijd. Dan maar is even lekker in de zon in het parkje tussen de blauwe moskee en de aya Sofia gaan zitten en kijken hoe de mensen hun alledaagse dingen doen. In de bomen rond het park zitten/vliegen allemaal groene vogeltjes vet schattig. Na een goede dosis vitamine D ben ik naar binnen gegaan in de aya Sofia. De aya Sofia is de oudste kerk die nog intact en is later ook een moskee geweest. Beide religies en invloeden daarvan zijn terug te vinden. Het was prachtig binnen met veel goud. Na daar te zijn geweest liep ik in het park en maakte ik foto's van de vogels. Tot dat ik hoog in de boom een kat zag zitten, die probeerde de vogels die voorbij vlogen te vangen. Want hem btw die lukte. Ik ben nog steeds benieuwd hoe die kat van plan is om naar beneden te komen. Tijdens het foto maken sprak een Turkse jonge die gestudeerd had in de USA mij aan en raakte we zo aan de praat. Zo zijn we samen ergens een kopje Turkse thee gaan drinken om daarna naar de Bosporus te gaan. Daar verbind een brug Europa met Azië. Intussen was het al avond en was de brug mooi verlicht. Na gedag te hebben gezegd ben ik onder de rivier door met de metro gegaan om mijn eerste stappen van deze reis in Azië te zetten. Na even op de kade daar te hebben rondgelopen ben ik terug naar het vliegveld gegaan. Want alleen zo in het donker in een vreemde stad met mensen met die lange gewade en sluiers hou ik toch niet zo van. In het Aziatische deel dragen een stuk meer van die gewade en sluiers dan in het Europese deel. Teruggekomen op het vliegveld moest ik nog 5.5 uur overbruggen. Dus toen maar ergens gaan eten om van mijn Turkse liera af te komen. In het restaurant konden alleen Turken op de wifi, want je moest een Turkse simkaart hebben waar een code opstond die je moest gebruiken om in te loggen. Ik begon al licht te borrelen en de meneer naast mij lach dubbel om mijn gezicht toen ik aan de bediening van het restaurant vroeg hoe het zat. Het is toch van de zotte dat een van de grootste vliegvelden van Europa geen gratis wifi heeft. Ik weer de bediening geroepen nadat ik klaar was met eten of er Mac Donalds op het vliegveld was. De meneer keek mij raar en zijn antwoord was nee. Ik snap zijn gezicht ook wel, want het is natuurlijk een beetje raar. Maar ik dacht een Mac heeft altijd wifi en dan kom ik die 4.5 uur die nog resteerde een stuk beter door. De meneer snapte dit ook en wilde voor 1x wel uitzondering maken. Zo logte hij op mijn telefoon in met zijn gegevens. Zo was de vervelling een stuk beter te hendelen. Lekker geskypt met jo en mam. De laatste 1.5 uur ging super snel. Had een meisje uit Portugal ontmoet die ook naar Kuala Lumpur (KL) vloog en hebben dan ook lekker over Maleisië gepraat.

Het vliegtuig bleek maar voor een kwart vol te zitten, dus iedereen had meerdere stoelen voor zich alleen. Ik had er drie en had een Engels meisje voor me waar ik super mee kon lachen. Ik denk dat ik nooit dichterbij business class ga komen dan deze vlucht. Ik had 3 stoelen en kon lang uit liggen. Na een filmpje en wat eten ben ik vertrokken naar dromenland om later wakker te worden om weer te eten. Ook dit keer weer na het eten vertrokken naar dromenland om een uur voor de landing wakker te worden. Ik heb nog nooit zo veel en lekker geslapen in een vliegtuig! Zo fit als een hoentje kwam ik s'avonds aan in KL zoals ze hier Kuala Lumpur noemen. Dat visum was zo geregeld en gen ik naar het busstation gegaan. Helaas was de bus net weg en moest ik 30min wachten. De rit met de bus naar het hostel duurde een stuk langer dan gedacht 2.5 uur. Dit kwam mede doordat de buschauffeur had bedacht dat ik en nog een paar andere mensen die in en rond bukit bintang verblijven er uit moesten. Daar zat ik dan op een bankje met Japanners te wachten op een bus. Een klein dik kaal mannetje bleef bij ons. Wanneer je wat vroeg gaf die al schreeuwend antwoord. De 10 min wachten werden 20 min en ga zo maar door tot de 25 min. Welkom in Azië! Eindelijk in de bus en was ik binnen 10 min in mijn hostel met drie tussenstops te hebben gehad. In het hostel werd ik warm welkom geheten door Ree. Die erg bezorgd was omdat ik zo verkouden was. Er werd meteen paracetamol gehaald en water, terwijl ik die ook in mijn tas heb. Maar daar wilde ze niet, dit was sneller en beter voor mij want het koste me minder energie volgens haar. Na de paracetamol werden de ins en outs van hostel (Sunshine bedz) vertelt. Het is hier zo schoon en gezellig. Na douchje was ik weer fris en fruitig, want oh wat is het warm en plakkerig hier. Eenmaal in de gezamenlijke ruimte raakte ik al snel aan de praat. Ze gingen even wat drinken in barstreet en ben toen (in mijn pyjama ;p) meegegaan. Haha heb een hele mooie pyjama die er niet als pyjama uit ziet hoor. Ik mocht gratis naar binnen en kreeg gratis drinken. Voor ik het wist was het half 2 en ben ik naar het hostel gegaan. Een warmer welkom kan je niet hebben in Maleisië lijkt mij zo.