Het gaat niet altijd over rozen

Om Phnom Phen te verruilen voor Bangkok hadden we de nachtbussen geregeld. Dit werd een hele lange nacht en dag. Eenmaal terug na taartje eten had ik nog een douche gepakt om fris en fruitig de bus te pakken naar Bangkok. Het relaxte fris en fruitig gevoel duurde niet lang, want toen ik beneden kwam begon iedereen te roepen dat ik de pick up naar de bus naar Bangkok had gemist. Blijkbaar was dat waar, want Rani was nergens meer te bekennen. Gehaast klom ik achter op de scooter van de eigenaar met mijn hele hebben en houden om naar het busstation te gaan. Wie bedenkt nou een pick-up service twee uur van te voren. Ik in ieder geval niet. Na de eigenaar van het hostel bedankt te hebben, kon het wachten op de bus beginnen.
In de bus hadden ze bedden van twijfelaar formaat (in de breedte, lengte was nog korter dan een normaal bed). De twijfelaars hier zijn voor twee personen, dus als je van Aziatisch formaat bent is het perfect. Echter ben ik verre van Aziatisch zoals jullie weten en is mijn formaat verre van perfect voor dit bed. Laat staan dat je het ook nog moet delen met een ander en de handbagage. Aan de andere kant was ik erg blij dat ik met Rani mijn bed moest delen, want het gebeurd dikwijls dat je naast een vreemde ligt. Het volgende minpunt aan deze bus is, dat ze van de bedden een stapelbed systeem hebben gemaakt. Als je beneden slaapt lig je in een bunker en bovenop lig je op een surfplank, waar je bij de eerste de beste bocht door gebrek aan ruimte makkelijk van afrolt. Een positief punt aan de bus is, dat het mij van À naar B brengt en het Azië gevoel compleet maakt. Rani kon deze mindset van mij niet waarderen en werd depri, dus besloot mevrouw twee valiums te nemen, wat tot gevolg had dat ze onaanspreekbaar was (heel gezellig:Not). Dan het maar een beetje comfortabeler en veiliger maken voor mezelf, maar hoe doe je dat, als een stevige Vlaamse dame naast je ligt te slapen en meer dan de helft van het (al te kleine) tweepersoons bed in beslag neemt. Na verschillende opties tegen elkaar te hebben afgewogen, was ik er uit. En begon het project rol Rani zo ver mogelijk tegen het raam aan. Tot mijn verbazing werd ze gewoon niet wakker, ik weet niet wat voor pillen het zijn, maar slapen doe je er blijkbaar geweldig op. Veiligheid en Comfort was geregeld, maar toch was ik na een paar uur mijn tas een beetje zat (die ik altijd in nachtbussen en treinen als teddybeer op mijn buik draag). Zo keek ik op zij en Rani lag nog steeds in dezelfde houding tegen het raam aangerold. Tja.. En voor ik het wist had ik Rani mijn nachtbussen/treinen teddybeer (mijn tas) gegeven. Zo dat is een stuk beter en kon ik ook gaan slapen.

De volgende ochtend arriveerde we in Siem Reap daar wisselden we van bus om daarna naar de grens te rijden. Bij de grens was het druk en het kosten ons in totaal 4.5 uur om twee verrekte stempels in ons paspoort te krijgen. Één dat we Cambodja uitgaan en één dat we Thailand ingaan. Om niet chagrijnig te worden(waar je alleen jezelf meehebt als je het wordt) gingen we woordspelletjes doen met de andere backpackers in de rij. Ik stapte dan ook heel vrolijk Thailand in, klaar voor het laatste stuk naar Bangkok. Echter stond de volgende verrassing al voor ons klaar in Thailand, namelijk de bus. De bus vertrok pas over drie uur. De buscompagnie bood ons aan om een mini bus te nemen, natuurlijk tegen een vergoeding. Daar waren we het niet zo mee eens en zeiden dat we gingen wachten op de grote bus, want ach die drie uur wachten kan er ook nog wel bij vandaag. Al snel kwam de compagnie met een ander aanbod namelijk; dat we gratis met de minibus mochten. Tegen dit aanbod zeiden we geen nee.
Na nog geen 25km hadden we al spijt, want we zaten met 15,5 mensen en hun bagage (de 1/2 was een baby)in de bus i.p.v. 10 mensen waar de bus voor is gemaakt. Om het avontuur op weg naar Bangkok nog completer te maken, begon de motorkap 40km voor Bangkok te roken....en stonden we met pech langs de weg. De chauffeur zei dat dit wel even ging duren(wat natuurlijk ook niet anders kan in Azië), dan maar bij het kleine winkeltje een stuk verder op wat drinken kopen. Hier sprak niemand een woord Engels, maar ondanks dat we elkaar niet konden verstaan belandden ik wel aan tafel van de familie die het winkeltje runde. Na wat rijst en mijn sprite met een scheutje lokale rum (wat ik volgens de familie echt moest proberen) op had, kwam de chauffeur mijn halen dat de vervangende minibus er bijna was. Gelukkig was de nieuwe minibus zo in Bangkok. Na 45 minuten wachten op het busstation was de bus er die ons naar Rambutti Village bracht. Gelukkig had het hostel wat we wilde nog plek want het was intussen al 23.45 uur. Na ruim 26 uur van reizen waren we dan eindelijk op onze bestemming.