Stap voor stap

Ik adem diep in en blaas de frisse berg lucht zachtjes uit. Stap voor stap loop ik omhoog over de smalle bergpaden. Onderweg kijkt een geit me vragend aan en vraag ik me af wat hij denkt. Al fantaserend klim ik verder langs de kleurrijke dorpjes, rijstterrassen, buffels en stoffige zandpaden. Beneden me nog altijd de kraakheldere ijsblauwe rivier stromend. Ik voel me goed en geniet van elke stap die ik zet.
We lopen gemiddeld zeven uur per dag en woorden schieten tekort.  Hoe moet ik omschrijven wat er zich elke seconde voor me afspeelt? Hoe de oneindige toppen om elke hoek verschijnen en ik telkens reageer alsof ik ze voor het eerst zie? Hoe de glimlach van een rennend kind me raakt? Hoe ik de wolken volg? Hoe ik ademloos naar een zwevende arend in de wind kan kijken? Hoe de tempels met gebedsvlaggetjes me betoveren? Hoe puur het is om de mensen op het land te zien werken? Hoe ontzettend lief de bevolking is? Hoe fijn het is om een jongetje te leren fietsen? Hoe waanzinnig mooi de natuur is en elke dag anders is? Hoe... Woorden schieten en doen tekort om datgeen te beschrijven wat ik hier zie en meemaak.

Elke ochtend hoor ik hoe de voetstappen van Rana op de houtenvloeren van de theehuizen dichter bijkomen, stilhouden bij mij deur. Wachtend op zijn 'goedemorgen' duw ik de slaapzak al van mij af en voel ik hoe de frisse ochtend lucht, dag bij dag een stukje kouder is en het laatste beetje slaap uit mijn lijf verdrijfd. Na de 'goedemorgen' heb ik 45 minuten om mezelf in mijn wandeloutfit te hijsen, mijn slaapzak op te rollen en in het te kleine tasje te krijgen, mijn rugzak in te pakken en een lekker tibetaans broodje te eten.
Fris en elke dag een beetje minder fruitig begin ik de nieuwe dag. Een dag waarin ik weer met veel plezier loop, geniet van alles om me heen, respect hebt voor de mannen en vrouwen met taaie gerimpelde huiden die de meest zware dingen naar boven zeulen en geniet ik van een lekkere lunch met waanzinnig uitzicht.
De dagen vliegen voorbij en voor ik het weet ben ik al op dag zeven van mijn trekking en heb ik Kathmandu, Besisahar, Baun Dada, Chamche, Danakyu, Chame, en Pisang achter me gelaten. De groene valeien met de kraakheldere rivier, de zingende vogels en de eerste rodedendorens zijn dan ook verledentijd. Evenals de heerlijk ruikende naaldboombossen en de warme douches. Daarvoor in de plaats is een bruinig puur en rauw landschap gekomen. Soms lijk het een beetje op een preri, alles is dor en bruin, de rotswanden zijn door de wind gevormd en uitgesleten. Op de rivierbank lopen, liggen en/of grazen jaks, naks, paarden, ezels en geiten. Het is een landschap wat ik nooit eerder heb gezien in mij leven. Zwijgend kijk ik om me heen en probeer ik zo veel als mogelijk is mijn herinneringen op te slaan.
Na de oudste tempel van Nepal te zijn gepasseerd lopen we Manang in.

De volgende ochtend gaat de wekker vroeg en voor ik het weet begin ik vrijwillig aan een hike van 8 uur lang en dat op mijn acclimatisatiedag.

Met mijn ogen naar de grond gericht hap ik naar adem, voel ik mijn hart tekeer gaan in mijn borstkast en concentreer ik mij op elke stap die ik zet, want recht lopen is inmiddels lastig. Zo loop ik stap voor stap in een bruin maanachtig landschap omringd door witten toppen richting het eindpunt. Elke (baby) stap is zwaar en laat mijn lichaam ophol slaan als of het een estafette heeft gerend. Op adem komend en weer controle krijgen over mijn lichaam maak ik me klaar voor de volgende 4 stappen, links..rechts...links....rechts....en zo met dat ik stijg verlies ik meer en meer de controle over mijn lichaam.
Tot het moment daar is, dat het ijsmeer nog maar achter één heuvel verscholen ligt en ik bang wordt. Bang dat mijn lichaam met de volgende meters die gaan komen niet alleen gaat protesteren, maar zelfs in staking gaat. Ik heb intense hoofdpijn, mijn hartslag is maximaal, mijn ademhaling zit tegen hyperventileren aan, ik ben misselijk, heb braak neigingen, zie sterretjes in mijn zicht, ik tril en ik ben bijna niet meer in staat om recht te lopen.  Korte pauzes helpen niet meer en ik strompel nog een paar passen verder en laat me dan vallen in dor gras. Ik sluit mijn ogen beseffend, dat ik last heb van hoogte ziekte en ga opzoek naar  controle. Mijn lichaam komt geleidelijk aan een beetje tot rust.
Wanneer ik mijn ogen weer open stokt mijn adem, dit keer niet van een babystap, maar omdat dit één van de mooiste plekken op aarde is. Ik ben compleet omgeven door de Himalayatoppen en zie een groep yaks liggen op een heuvel in de zon. Ik reik mijn hand naar de zon en de besneeuwde pieken lijken slechts op een steenworp afstand. In al hun kracht kijken ze op me neer. Ik voel geluk en dankbaarheid sidderen door heel mijn lijf.
We besluiten om op deze hoogte te blijven om onze lichamen de tijd te gunnen om te wennen. Ondanks dat we geen honger hebben dwingen we ons zelf om het tibetaanse brood wat we hebben meegenomen te eten. Het geeft ons nieuwe energie en lopen langzaam en heel voorzichtig naar de kudde yaks die een paar meter verder aan het grazen zijn. Ze zijn groot en het is magisch om hier tussen hen in te lopen, terwijl de majeusteuze himalaya toppen op ons neerkijken. Na de 5.5 uur van alleen maar stijgen en klimmen voor de pauze is het goed. Het is mooi geweest voor vandaag en besluiten om terug te gaan om onze lichamen, maar vooral mijn lichaam wat rust te gunnen. We rennen bijna de berg af en elke stap gaat met de stap dat we dalen makkelijker. Het is alsof we vliegen.
Op de terug weg pakken we de oudste tempel van Nepal nog even mee. Delen van deze tempel en het dorp er omheen zijn verwoest door de aardbeving. Het kleurrijke hart van de tempel is gelukkig nog intact. Een monnik zingt hier zijn mantra's en een andere slaat op de gong. Zelfs in deze kleine ruimte kom je ogen te kort: Kaarsen met dansende vlammen, perkamentrollen van maar liefst 800 jaar oud en jonger, boedha's in alle vormen en maten, gouden en bronzen blinkende bellen en gongs overal. Hier in deze tempel hoog in de bergen in een klein dorpje, liggen de beginselen van het Tibetaanse boedisme van Nepal. Een heiligdom voor monikken, maar voor mij is het meer een plek waar  tijd niet lijkt te bestaan.
Oude kleine van rots en klei gemaakte huisjes met platte daken, die terrasvormig gewijs zijn gebouwd in Tibetaanse stijl. Smalle weggetjes die stijl omhoog lopen scheiden de huisjes van elkaar. Op één van de huizen zit een oude vrouw op het dak in haar traditionele kleding en staart voorzich uit. Benieuwd waar ze aan denkt lopen we terug naar Manang.

De volgende dagen die volgen stijgen we geleidelijk. We lopen over één van de vele hangbruggen alleen is er dit keer geen stromende rivier onder ons, maar een bevroren rivier. Watervallenzijn bevroren en we spotten een (perfecte) kerstboom met ijspegels. Het is een koud wonderlijk landschap hier. Verbaasd en verwonderd over het landschap en mijn lichaam(het gaat namelijk heel erg goed en heb nergens last van) lopen we verder. Na een nachtje in Yak karkha vervolgen we onze weg naar High camp. Het is koud en waaierig en lopen als eskimo's rondt. Ik droom van een warme iglo met een vuurtje, helemaal na de late lunch.
Het pad gaat van Thorong Pedi  recht omhoog naar Highcamp. Het pad bestaat uit losse kiezels en zand. Bij elke stap die ik zet, zak ik weer een halve stap terug. Tel daarbij op de hoogte en de kou en je hebt een pittig zware formule/klim. Vermoeid houd ik mijn ogen stevig gericht op highcamp en verlies het voor geen seconde uit het oog. Met mijn doel voor vandaag in het vizier kom ik babystapje bij babystapje dichterbij. Bijna boven begint plots de grond onder mij voeten te trillen en hoor ik in de verte een geluid wat lijkt op de donder. Het doet me ontwaken uit mijn looprtime. Geschokt en nieuwsgierig kijk ik om mij heen naar de bergen die mij omringen. Één voor één kijk ik naar ze, maar zie niks, tot dat ik besef dat het een kleine aardbeving was. De frisse wind waait door mijn haren en maakt me koud en maakt me stil. Hoe kunnen deze reuzen van gemiddeld 7500m met hun prachtige gezichten, uitzichten en vergezichten aan mij ontschoten zijn? Ik neem ze in me op en sla ze vooral tijd op in mijn herinneringen.

Rillend van de vries kou en haar gure wind probeer ik me op te warmen bij een klein kacheltje wat brandt op yak en geitenpoep in de gemeenschappelijke ruimte. De kleine ouderwetse kachel lijkt het niet te gaan winnen van de kou. Mijn voeten nog altijd ijsklompjes en ik kan nog steeds wolkjes in de lucht blazen. Het warme water wat ik drink warmt me van binnen tijdelijk een beetje op. Ik ben er klaar mee en besluit de heuvel op te lopen die hier naast ligt. Het is immers buiten bijna net zo koud als binnen. Na 20 minuten sta ik op de top van de zwarte heuvel en tuur langs de stenentorentjes en gebedsvlaggetjes naar de annapurna range. Dankbaar dat ik dit alles mag doen, zien, meemaken en ervaren vindt ik mij weg naar beneden. De knoflooksoep smaakt verbazingwekkend goed en warmt me een beetje op, ik besluit naar bed te gaan in de hoop dat het daar warmer is.

Ik hoor de wind buiten loeien en voel mijn lichaam rillen van de kou. Het is koud hier, heel erg koud. Zelfs de vele lagen kleding die ik draag kunnen hier niet tegen op.  Slapen heb ik inmiddels al opgegeven, want mijn lichaam is te druk met andere dingen. Naast de kou is het namelijk de hoogte die mij uit mijn slaap houdt. Naar adem happend en hartritme als of ik de estafette van mijn leven heb gelopen wacht ik op mijn wake-up call. Ondertussen verlangend en fantaserend over een warm zacht bed of nog beter mijn eigen bed, een douche zonder ijswater wat me weer fris en fruitig maakt, een kamer met een kachel, een wc in je kamer zodat je niet door de vrieskou van buiten hoeft te lopen, een normale hoogte die mijn lichaam beter kan hendelen en hoe het moet voelen om de Thorong la pass te passeren.

Eindelijk is daar de verlossende stem van Rana om 4.15 uur.  Moe, koud en vol enthousiasme doe ik mijn hoofdlampje aan en stap uit bed. Ik zie hoe mijn adem wolkjes achter laat in de lucht en doe alle kleren aan die ik heb.
Met alle kleren en spullen die me warm kunnen houden om mij lichaam stap ik naar buiten. Schimmen van de grillige toppen zie ik oplichten door de volle maan tegen de pikzwarte nacht. Het is ijzigkoud en er is een sterke wind die langs de bergen scheert. Het is spookachtig.
Stap voor stap loop ik langzaam omhoog in de vroege ochtend. Mijn weg verlicht bij de maan en mijn hoofdlampje. Voorzichtig loop ik langs afgronden en ravijnen en vraag ik mezelf af waar ik meebezig ben.
Plots is daar een zonnestraal. En nog één. Ze dansen en groeien en de zon lijkt te ontploffen. Warmte raakt mijn gezicht aan en gele vlekken spelen in de sneeuw, sneeuw dat roze oplicht. Grillige bergranden veranderen in goud en al dat ik kan doen is ze bewonderen. Ik plof op een steen en laat me verwarmen. Heel even vergeet ik alles, tot dat ik mij fles water aan mijn mond zet er niks uitkomt. Het enige wat ik dan nog kan doen is lachen en deze hele mooie, maar koude ervaring omarmen. Als een oud omaatje omringd door witten toppen loop ik verder omhoog. Onderweg spotten we een verse perfecte afdruk van een sneeuw leopaard, het is een prachtig avontuur omhoog, maar zwaar. Praten is in deze etappe verleden tijd, net als de tijd dat ik instaat was normaal te lopen en normaal te ademen. Een paar babystapjes kan ik maken en daarna ben ik alweer compleet buiten adem en sta ik weer als een vis happend naar zuurstof.
En dan wanneer je om een heuvel heen loopt doemen daar honderden gebedsvlaggetjes op. Met tranen in mijn ogen en een glimlach op mijn gezicht loop ik zo snel als ik kan er naar toe. Wauw, Overal zijn gebedsvlaggetjes(roden, blauwe,witten, gele en groenen). Ze dansen in de wind. Ik voel me euforisch, intens gelukkig en heel erg dankbaar. wie had gedacht dat ik ooit op 5416 meter zou staan, onwerkelijk en ontdaan vereeuwig ik dit moment met de nodige fotootjes.

Het is tijd om deze bijzondere plek op aarden te verlaten en we beginnen de afdaling van meer dan 1500 meter naar beneden. Onderweg worden we getrakteerd op een lawine die van de thorang la berg afglijdt en even later zien we zo nog een keer hoe het blauw kleurende ijs afbreekt en zich vermengd met de sneeuw en een lawine veroorzaakt. Het is ongelofelijk met wat voor kabaal lawines gepaard gaan. De echo er van blijft nog lang na galmen tussen de bergen.
Na 10 uur van klimmen en dalen komen we aan in Muktinath. Waar we met een uitgebreid Nepalees dinner het passeren van de Thorang la pass vieren.
We besluiten om de laatste drie wandeldagen te skippen en de lokale bus te nemen naar Pokhara zodat we daar een dag extra hebben. De afstand is te groot om in één dag te bereizen. Zo eindige we in een plaatsje met warm waterbronnen die mijn lichaam verwarmen en tot rust laat komen. De gidsen nemen ons na het relaxen in de warm waterbron  mee naar hun favoriete lokale kroeg. Sjiek voor tien en ik beland dan ook na middernacht in mij bed.


De volgende dag komen we na een hobbelige rit aan in Pokhara en is de trekking tot zijn eind gekomen. Wat ik zeker weet is dat het één van de mooiste trektochten is die ik heb gemaakt, in één van de mooiste landen die ik heb gezien. Het is betoverend mooi hoe God de wereld met alles wat daarin leeft heeft geschapen en ik realiseer me dat ik één van de gelukkige ben, die zoveel van zijn werk mag bewonderen. Alleen al voor dat feit ben ik hem zo ontzettend dankbaar.