Het plattelandsleven van Cambodja

De reis van Siem Reap naar Battambang ging vlotjes. Eenmaal op het busstation zijn we in een remok gestapt naar het centrum. We hadden geluk, want onze chauffeur sprak goed engels, waardoor we vragen aan hem konden stellen. Aangekomen bij het goedkoopste hostel ooit ($1,50 per nacht), hebben we ons opgefrist en wat gegeten. Om 16.00 uur stond onze remokman zo als afgesproken klaar om ons naar de bamboetrein te brengen. De Bamboetrein was niet meer dan een vierkant van bamboe op wielen en een motor. Zo zoefde we over het spoor met aan weerszijde rijstvelden en kleine dorpjes. Als er een tegenligger aan kwam dan stopten beide bamboetreintjes en werd één van de treintjes, onderdeel voor onderdeel van het spoor gehaald, zodat de ander kon passeren om daarna het weer in elkaar te zetten. Aan het eind van de rit kwamen we op een toeriststukje waar ze koud drinken, bier verkochten en armbandjes. Ik had het al gauw gezien en besloot één van de zijn weggetjes in te lopen. Na paar meter was ik al in hele andere wereld. Kinderen speelde op straat, mensen deden bootschappen bij de buren, gaven hun dieren te eten etc. Als je langs loopt geven ze je een lach en begroeten ze je. Helaas werd ik al snel (te snel) terug geroepen dat ik terug moest komen. Met lichte tegenzin liep ik terug. De kinderen die armbandjes verkochten kon ik dit keer niet weerstaan, dus heb er maar één gekocht en ik was niet de enige. Zo zaten we met onze nieuwe aanwinsten op het bamboetreintje naar de plek waar we de zonsondergang gingen zien. Eenmaal daar aangekomen blekwn we niet de enige te zijn. Na een mooie zonsondergang reden we met sneltreinvaart terug naar het begin punt. S'avonds wilde we nog even een lekkere smoothie drinken. Terwijl we daar zaten werden we met de harde realiteit geconfronteerd. Een meisje van ongeveer 18 jaar, een jongen van ongeveer zeven en een man lopen met plasticzakjes in de hand met één of andere lijm supstantie erin te inhaleren. Je ziet wanneer ze dat inhaleren even niet meer op deze aarde zijn. Ze bedelen, helpen auto's met inparkeren om maar geld te krijgen om meer van het rotzooi te kopen. Terwijl we weglopen kijk ik achterom en zie ik hoe het meisje van ongeveer 18 jaar mijn restje van mijn Smoothie opdrinkt. Onder de indruk van wat we zagen miste we de afslag naar ons hostel, wat tot gevolg had dat we waren verdwaald. Gelukkig hadden we maps.me die ons weer veilig naar hostel begeleidde.

De volgende ochtend werden we gewekt door een verschrikkelijk lawaai. Wat bleek ze zijn naast het hostel het één en ander aan het (ver)bouwen. Na nog een aantal pogingen om met het lawaai nog even te slapen, heb ik het opgegeven. Absoluut niet vrolijk liep ik naar beneden naar Pam en Steven die daar aan het ontbijten waren. Na een ontbijtje wat bestond uit baguette (Dankjewel Fransen die hier vroeger waren) was ik gelukkig een stuk vrolijker. Onze remokman was er weer om ons het plattelandsleven te laten zien en nog veel meer andere dingen. We vertelde over wat we gisteren zagen terwijl we onze smoothies dronken. De man knikte en zei dat het één van de problemen is hier in Battambang. Er zijn mensen dakloos, kinderen die geen ouders hebben, maar ook kinderen waar de ouders niet naar om kijken, al deze mensen die dromen van een betere toekomst een fijnere wereld zijn de doelgroep voor de dealers. De dealers geven deze mensen de rommel en laten ze tijdelijk de werkelijkheid onvluchten(iets wat ze graag willen). Dit proces wordt herhaald tot dat ze onafhankelijk zijn en gaan dan werken voor deze man. De rommel wat ze inhaleren is maar $1-, dus ze kunnen het al snel kopen. Helaas komen er eerder meer verslaafde bij, dan er af gaan. Kinderen worden van de straat gehaald en geholpen, maar lopen dan vervolgens weer weg omdat ze de vrijheid missen(dus verslaafd zijn).Een erg triest verhaal, maar helaas werkelijkheid. Van deze zwaar gespreksstof gingen we over tot het leren van Khymer( de taal die ze spreken in Cambodja). Na de basis woorden waren we bij de eerste stop; een tempel. Het verhaal achter deze tempel had alles te maken met de kymher rouge. Zo was dit één van de plekken waar monikken en (slimme) mensen gevangen werden gehouden, gemarteld en vermoord werden door de Khymer rouge. De meest verschrikkelijke verhalen kregen we te horen en uitgebeeld in steen bij het monument. Onze remokman Sam vertelde dat hij zijn ouders door Khymer Rouge had verloren, deze moesten gaan werken in de rijstvelden bij de grens en hij zelf had in één van de kinderkampen gezeten. Stil en met kippenvel overal, laten je stil staan bij de  donkere jaren in de geschiedenis van Cambodja
De volgende stop was 'hoe maak je bamboe-rice-cake'. Een vrouw zat onder een zwart geblakkerde overkapping bij het vuur de cake te maken. De wangen van deze mevrouw waren helemaal rood en verbrand van de warmte van het vuur. De bamboe-rice-cake was rijst met cocosnoot en bonen of mango in een bamboestok. Deze stok wordt boven het vuurgehouden tot dat het gaar is. Vervolgens is het nog een hele klus om de rijstcake er uit te krijgen. Tot mijn verbazing was de cake erg lekker.
De lekkere zoete lucht die hier hing ruilde we in voor de lucht van een visafslag een eind verder op. Ondanks dat we de geur van een visafslag gewend zijn als Spakenburgers konden we dit moeilijk hendelen. De stank en de taferelen die we zagen van alle rotten en versen vissen was onbeschrijfelijk vies. Na een rondleiding waarbij je op elke stap die je zet let konden we gaan.
Onderweg reden we door kleine (simpele) dorpjes, waar mensen hun dagelijkse dingen doen. Onderweg stopte we bij een huisje waar ze verse loempia's maakten. We kregen uitleg hoe ze ricepaper maken(de buitenkant van de loempia). Aan het eind vroegen ze of we een verse verse en gefrituurde loempia wilde. Ja hèhè, natuurlijk willen we dat, I love spring rolls. Na deze lekkere snack (top 3 beste loempia die ik ooit heb gegeten) gingen we door naar de rice-wine maker. Ook hier mochten we proeven. Één dingen wisten we zeker na het proeven, dat alle bacteriën in onze keel en maag gedood zijn nu. Wow wat een sterk en brandend spul is dat zeg.
Na de wijn vervolgde we onze weg naar het zuiden van Battambang. Middenin een dorpje aan de voet van een berg werden we gedropt door Sam en zei dat we omhoog moesten lopen. We begonnen aan de trip omhoog en er reden twee scooters langs die vroegen of we achterop wilden voor $2,-. Eigenwijs als we waren probeerde we te onderhandelen, maar de jongens gingen daar niet mee akkoord, dan maar geen lift. Zo erg kan het toch niet zijn?. Na nog geen 10 min hadden we al spijt van onze keuze, want oh wat is het stijl. Zwetend en poefend kwamen we aan bij stop één; de killingcave en zo als de naam het al zegt werden hier mensen door de Khymer rouge vermoord. Na het monument te hebben bezocht zijn we verder omhoog gelopen naar een tempel met uitzicht over de vele rijstvelden en de stad Battambang. De weg naar beneden ging een stuk sneller dan omhoog en waren dan ook mooi op tijd beneden. Na een mooi plekje te hebben gevonden op het terras voor de bat cave, kon het wachten op de vleermuizen beginnen. Rond de zonsondergang (18.00 uur) ontwaken de vleermuizen en vliegen ze met duizenden en duizenden tegelijk de grot uit. Zo vliegen ze achter elkaar voor de volgende 10 minuten uit de grot en is er een grote zwarte kronkelende lijn zichtbaar in de lucht. Na de Bat-Cave zijn we terug gegaan naar het hostel om een hapje te eten en daarna ons bedje in te kruipen.