Tjongejonge...

De drilboor van de buren was er vandaag (22-12-15) ook weer (helaas) vroeg bij. Na een lekker stokbroodje kip zijn we door de stad gaan struinen. Onderweg kwamen we de lokale markt tegen, maar ook een jeu de boule baan, waar het echt super druk was. Echt een plek voor papa om een potje te spelen. David en Steven gingen lunchen en Pam en ik gingen naar de lokale stoffenmarkt,waar ze echt alles kunnen maken. Na de lunch, een tukkie op het rooftop-terras van het hostel en gespeeld te hebben shrimpie het katje(mini kitten) besloten Pam en ik dat het wel weer tijd was voor een massage. We hadden al gezien toen we hier aankwamen in Battambang dat er salon was die gerund werd door blinden, dat leek ons wel wat. Binnen moesten we ons omkleden in een lichtblauw kartoenen broek en shirt, wat toch echt veel weg had van een ziekenhuispakkie. Onwennig en een beetje zenuwachtig ging ik op mijn buik liggen op de massagetafel, want ze kunnen mij gewoon echt niet zien. Na twee minuten merk je al het verschil vergeleken met een massage van iemand die kan zien. Ze verliezen nooit het contact met je lichaam en weten zonder moeite de pijnlijke spieren te vinden(reizen is niet altijd comfortabel hier hihi).  Toen ik eenmaal moest omdraaien en op mijn rug moest gaan liggen werd het weer goed duidelijk waar ik was, het blijft toch appart om te zien. Wat is dit een fijne bijzondere en beetje gekke ervaring. Na het avondeten hebben we de tassen gepakt en zijn we naar de ticketoffice gelopen waar we een ticket nachtbus hadden gekocht naar Shinoukville. Aangekomen werden we opgepikt door een personenauto die ons naar ‘het busstation’ zou brengen. Toen we stopten zagen we allemaal, dit was geen busstation en wisten we dat het gezeik gaat beginnen. Argwanend stapten we uit de auto en begonnen we te informeren. Al snel werd duidelijk dat engels nog erg moeilijk is voor de mensen hier. Er was namelijk maar één meneer die gebrekkig engels sprak. Gelukkig hadden we het telegoonnummer van Sam, die we hebben gebeld en zo vriendelijk was ons te helpen met vertalen. Zo werd duidelijk dat de bus 2 uur vertraging had. Vijf minuten later bleek dat er helemaal geen sleepingbus was en nooit heeft bestaan, 1 min later was die bus kapot enzovoort. Steven stond op het kookpunt en wij probeerde geld terug te krijgen, wat natuurlijk niet ging gebeuren. Het enige wat we konden doen was ons erbij neerleggen en het beste ervan maken. Gelukkig had ik kaarten mee en was een potje ezelen wat ons humeur weer stukken beter maakte op dat van Steven na dan.
Het rechtop zitten in de bus had ik al snel gehad en begon naar oplossingen in de bus te zoeken om de busrit iets minder lang te maken. Zo belandelijk liggend  met mijn lakenzak tegen de kou in het gangpad van de bus . Alle mensen keken me een beetje raar aan, waar ik ook al snel klaar mee was, dus heb ik mijn oogmasker gepakt...weltrusten allemaal. Helaas werd ik om het uur gewekt omdat we stopten en als we niet stopten, dan was het door de harde muziek.

Om 5.00 uur in de ochtend kwamen we aan op busstation Phnom Phenn, waar we moesten wisselen van bus. Na kort navragen klopte er ook hier het één en ander niet. In plaats van een half uur wachten en vroeg in Sihanoukville aan te komen, moesten 3 uur wachten en kwamen we laat aan in Sihanoukville. Gelukkig had deze bus wc’s, grote comfortabele stoelen, eten en wifi-verbinding,  tenminste dat is wat ze zeiden. Intussen weten we beter en zijn we nog steeds in Azië, dus nemen we deze mooie woorden met een korreltje zout. Zo plofte we in de stoelen van het station en keken we een slechte film voor de komende 3 uur. Daar was de minibus dan eindelijk en natuurlijk zonder alles wat ze belooft hadden. Bijna in Shinanoukville stopte de bus bij een bezinestation waar er motortaxi stonden te wachten en ons maar al te graag op de motor wilde hebben (net als de buschauffeur). Wij bleven met een beetje twijfel stug zitten, want we wilde naar het station. Uit eindelijk gaven ze het op en gingen we verder. Op het station mocht ik weer onderhandelen om die veel te hoge prijzen naar beneden te krijgen. Aangekomen een leuk hostel op gezocht, spullen gedumpt en naar het strand gegaan. Op het strand lekker geluncht. Pam en ik hebben onze benen nog laten epileren met een speciale touwtjes techniek, zodat we bikiniproef waren. Helaas gelde ook hier; wie mooi wil zijn moet pijn lijden, want leuk en fijn was het anders. De rest van de middag en avond hebben we op het terras op het strand gezeten, waar natuurlijk lekker eten en een cocktailtje bij hoorde.