Wat een geluk

Aangekomen in Phnom Phen hadden we een hele dorm voor ons alleen. Na het kiezen van het beste plekje en de spullen te hebben gedumpt was het tijd voor een verkenningstocht door de hoofdstad van Cambodja. Het is een grote drukke en een beetje vieze stad, waar ik nou niet echt gecharmeerd van raakte. Onderweg hebben we bij een eetstalletje wat gegeten om daarna naar het hostel terug te gaan. Er was alleen één klein probleempje en dat was dat we wat gedesoriënteerd waren (alles lijkt namelijk op elkaar). Gelukkig hebben we Maps.me de offline navigator op de telefoon, dus zo wees mijn mobiel de weg terug naar hostel. Het ging allemaal voorspoedig en hadden nog zeven minuten te gaan, tot dat er om de hoek een scooter aankomt rijden en mijn mobiel probeert te grijpen. Gelukkig had ik hem stevig vast en duwde mijn mobiel tegen mijn borst. Met dat ik schrok van aanval nummer 1 (mijn mobiel nog steeds tegen mijn borstkast gedrukt) komt er een tweede scooter en doet zo weer een poging om mijn mobiel te grijpen. Ook deze poging mislukte. Geschrokken borg ik mijn mobiel op en zijn we op de tast verder gelopen naar het hostel. Welkom in Phnom Phen noemen we dit. Eenmaal op de kamer waren we ook niet meer alleen, want er waren vier nieuwe roomies.

De volgende ochtend maakte deze roomies veel stennis, toen ik vroeg wat er aan de hand was, lieten ze alle vier de beten/bulten op hun armen, benen en rug zien. Tja nu snapte ik de stennis en ging meteen mijn eigen lichaam inspecteren op beten van bedbugs. Geen bult te bekennen en ook bij Rani niet. Wat een geluk! Zo gingen we rustig ontbijten om daarna in een tuktuk te stappen naar de Killingsfields.
De Killingfields is één van de plekken waar de Kymer Rouge verschrikkelijke dingen deed en veel Cambodjanen de dood vonden. Van het begin tot het eind van de tour liep ik, dan ook met kippenvel over de Killingfields. Nog steeds komen er botten en kledingstukken uit de grond en deze worden eens per maand verzameld en opgeborgen. Het is de harde realiteit die je doet beseffen, dat dit stukje geschiedenis nog helemaal nog niet zo lang geleden is, want je ziet niet voor niks geen omaatjes en opaatjes op straat hier in Cambodja.
Na de Killingfields gingen we naar de S-21 gevangenis in het hartje van Phnom Phen. Waar ik dankzij mijn geïmproviseerde studentenkaart (ov-kaart) gratis naar binnen kon. Binnen op het midden terrein voelt en ziet het er helemaal niet uit als een gevangenis, maar als een gebouw waar het gebouw oorspronkelijk voor bedoeld is; namelijk een school. Je hoeft maar één klaslokaal binnen te stappen en het schoolgevoel is compleet verdwenen. De speeltoestellen van de kinderen werden speeltoestellen van Khymer Rouge om mensen te martelen. Zo loop je van de ene martelplek naar de andere en zie je nog steeds de bloedsporen op de grond en de muren. Dan kom je even later bij twee complexen die verscholen liggen achter de andere. Hier ziet het gebouw er van top tot teen hit als een gevangenis. Het gebouw is ingepakt in prikkeldraad. Binnen in dit gebouw zijn de cellen, die bestaan uit 2m bij 1m. Ze worden van elkaar gescheiden doormidden van houten schotten en hebben verder niks. In het andere complex kan je de foto's zien die de Khmer Rouge van de gevangenen maakte. Ouderen, volwassen en kinderen niemand werd ontzien. De kinderen die ik die middag op de foto zag staan zouden nu rond de 50 jaar zijn, als ze niet waren omgekomen op deze verschrikkelijke plek. Nog maar zo kort is het geleden, dat één op de vier mensen vermoord is door de eigen bevolking. De mensen hier zijn verder gegaan en kijken naar de toekomst, want het doet voor vele te pijn om achterom te kijken.
Na deze twee heftige dingen te hebben bezocht, heb ik de rest van de middag niks gedaan. S'avonds mocht ik voor drie uur lang mijn kamer niet op, omdat ze de bedbugs van mijn buren gingen bestrijden. Dan maar de stad in om een hapje te eten en naar de kapper voor een haar masker. Eenmaal terug in het hostel een film gezien over een Fransen journalist in de tijd van de Kymer Rouge. Gelukkig was dit een verhaal waar iemand deze tijd had overleefd, wat het slapen een stukje makkelijker maakte.

De volgende morgen begon met een de-ja-vu momentje. Het enige verschil met gisterenochtend waren de mensen (nieuwe roomies die s'nachts waren aangekomen). Weer zag ik bulten bij andere en kon ik er geen bij mij zelf vinden. Blijkbaar heeft de bedbugs bestrijder van gister niet goed zijn werk gedaan en hebben de bedbugs gelukkig mijn bed (nog) niet kunnen vinden. Zo ging ik met mijn roomies vol jeuk lekker een ontbijtje scoren in de stad om daarna een stadswandeling te maken. Aangekomen na een niet zo mooie wandeling (voornamelijk auto's,scooters en remoks gezien, geroken en gehoord, want ze houden van toeteren) kwamen we bij het koninklijk paleis. Helaas was het paleis nog anderhalf uur gesloten, dan maar lunchen. Zo kwamen we in een tentje terecht waar ze verse noodles maken en de kunst van het noodles maken aan je laten zien. De noodles waren top! Op naar het paleis om nog geen 15 minuten later weer buiten te staan. Wat een flop was dat zeg. Je kan maar in één hal/gebouw naar binnen en de rest van de gebouwen is gesloten voor publiek.
De rest van de middag hebben we op het terras van het hostel doorgebracht om s'avonds met ze alle te eten en af te sluiten in een taartenwinkel. Na een lekker stukje taart was het tijd om afscheid te nemen van mijn roomies en van Phnom Phen.